Prom przez Kanał la Manche

Poezja Arłou’a to zapis przeżyć, wrażeń z lektur i podróży oraz refleksji człowieka
współczesnego. Biały wiersz narzuca prywatny ton wypowiedzi, którą paradoksalny
humor i z lekka ironiczny dystans chronią przed nadmierną dyskursywnością.
Podmiot liryczny przemawia bez pozy, głosem zwyczajnym, nie zakrzykując
codzienności skrojonej na ludzką miarę. Dzieje się tak i wtedy, gdy powściągliwie
broni suwerenności swojego uczucia do kobiety, przywiązania do dziecięcej pamięci
minionych czasów, miejsc, a nawet przesądów – i wtedy, gdy w imię tychże
zasad musi bronić zbiorowej godności, wolności i tożsamości swojego kraju
i narodu. Przemawia tu człowiek wolny, osobny, lecz nie zacietrzewiony – i taką
też perspektywę proponuje ojczystej Białorusi. Arłou’a czyni silniejszym nie to,
co go zwycięża, lecz jego własna prywatność – to ona trwa i przetrwa w świecie
cywilizowanym, więc ludzkim.