Trzecie Przymierze Obyczajowość krzyżowców a stosunki pomiędzy państwem i Kościołem w świetle postanowień synodu w Nabl

Synod w Nablusie jest jednym z ciekawszych wydarzeń w historii wypraw krzyżowych. Epizod z 16 stycznia 1120 r. w zasadzie nie zostało poddane szczegółowej analizie, niemniej pojawia się na marginesie innych badań.
W swej pracy przyjrzałem się zatem synodowi w nieco innej perspektywie, a to przez pryzmat lokalnej regulacji średniowiecznego prawa kanonicznego, w tym poprzez ukazanie przemian niektórych koncepcji teologicznych, które były owocem szeroko rozumianej reformy gregoriańskiej, jak i w kontekście obyczajowym – głównie przez optykę ich postrzegania w strukturze społecznej niezwykłego tworu, jakim było Królestwo Jerozolimskie. Wspomniany synod i jego postanowienia zrozumieć można najlepiej jedynie w szerokiej perspektywie reformy Kościoła tamtych czasów i kształtowania się ustroju państw krzyżowców.
Ponadto chciałem ukazać ówczesną pozycję króla jerozolimskiego jak i ułożenie jego stosunków z Kościołem poprzez pryzmat nakreślonych na synodzie kanonów. Chodzi o odpowiedź na pytanie - w jaki sposób miała układać się współpraca pomiędzy regnum a sacerdotium w tak specyficznym miejscu, jakim była dla średniowiecznych chrześcijan Ziemia Święta.
Chciałem też zważyć, jakie aksjomaty, systemy prawne stały się wzorem dla twórców kanonów? Do jakich idei zatem się odwoływali?
Wreszcie przyjrzałem się obyczajowości i roli, a także samej wizji seksualności średniowiecznej, w szczególności poprzez określenie pozycji kobiety i traktowanie homoseksualizmu. Jaka była zatem wizja funkcjonowania społeczeństwa u styku kultur: chrześcijańskiej, bizantyńskiej i islamskiej? Czy zredagowane w Nablusie kanony synodalne mogą powiedzieć coś o wizji funkcjonowania Królestwa Jerozolimskiego? Jak wyglądała recepcja podjętych uchwał synodalnych? O tych zagadnieniach traktuje niniejsze opracowanie.