Dziewczynka z parku

"Dziewczyna z parku" to książka opowiadająca o przemijaniu i trudnym temacie śmierci. Równie bolesne staje się to dla dzieci, które tęsknią za wspólnymi chwilami z rodzicem.

Temat śmierci i przemijania zawsze jest trudny do poruszania z dziećmi. Nikt w końcu nie żyje wiecznie, ale dotykanie tak delikatnych kwestii nie jest dla nas naturalne. Warto wykorzystać do tego obecne na rynku książki, pełne przemyśleń i historii obrazujących podobne zdarzenia. Tak właśnie dzieje się w przypadku książki "Dziewczyna z parku" autorstwa Barbary Kosmowskiej.

Główną bohaterką jest Andzia. Młoda uczennica, która pół roku temu straciła swojego ojca, ornitologa i wciąż nie może zrozumieć tego, co się stało. Tęskni za wspólnymi grami, rozmowami, pieczeniem ciast i wszystkim, co dzisiaj wydaje się takie odległe i nierealne. Pocieszeniem stanie się przyjaciel Jeremiasz, z którym spędza czas po szkole. Chłopiec jest chory na cukrzycę, ale nie poddaje się i wciąż widzi wiele dobrego w swoim życiu. Książka opowiada o losach dziewczynki i wszystkim, co ją otacza. Ból i smutek nie przeminął, natomiast budująca się powoli przyjaźń pozwala na zapomnienie o tym chociaż na chwile. Codzienne funkcjonowanie również przynosi wiele radosnych momentów, których nie należy omijać, szczególnie, kiedy w pobliżu znajduje się tyle bliskich i serdecznych nam osób. Andzia otrzymuje wsparcie i wraz z mamą starają się przetrwać najtrudniejszy czas w życiu.

"Dziewczynka z parku" - to lektura szkolna dla uczniów szkoły podstawowej - to historia pełna nadziei na lepsze jutro. Wprowadza młodego Czytelnika w świat, z którym, miejmy nadzieję, nie będzie mu przez długi czas możliwe się poznać. Nic jednak nie trwa wiecznie, dlatego przygotować się na najgorsze można zawsze. Dodatkowo to świetna okazja dla rodzica, aby wspomagając się lekturą mógł poruszyć temat śmierci i przemijania. Andzia obrazowo przedstawia uczucia, jakie się w niej kłębią. Złość, smutek, samotność i dezorientacja powoli przeradzają się w coś zupełnie innego. Wierzy w to, że ojciec jest przy niej, nawet jeśli nie fizycznie, to duchowo. Skupianie się na pozytywach, a nie jedynie na przygnębiających aspektach każdego dnia, motywują ją do działania i radzenia sobie z problemami.